#menoumespiti - Τα οφέλη μιας αναγκαστικής παύσης
Έχετε αναρωτηθεί ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης ενός πάρκου στην πόλη;
Ο ρόλος ενός φουαγιέ στο θέατρο ή στο μουσείο;
Είναι μια παύση. Μια αρχιτεκτονική παύση που σε "ξεπλένει" από το προηγούμενο για να σε "προετοιμάσει" για το επόμενο.
Πηγαίνοντας με ταχύτατους ρυθμούς σε μια δουλειά, επιλέγεις να περάσεις μέσα από το πάρκο. Να ξεκουραστεί το μάτι σου βλέποντας φυτά και δέντρα, παιδιά στις κούνιες και ανθρώπους να ερωτεύονται στα παγκάκια. Είναι μια παύση, παρόλο που συνεχίζεις να περπατάς με γρήγορους ρυθμούς, γιατί σου δίνει την ευκαιρία να τρέξει η φαντασία σου και σ' άλλα μονοπάτια.
Τελειώνοντας μια θεατρική παράσταση, περνάς από το φουαγιέ. Μπορεί να έχεις χρόνο να μιλήσεις λιγάκι και με άλλους για το πώς σου φάνηκε η παράσταση, τι συναισθήματα σου άφησε και να αφήσεις τις εντυπώσεις σου να σταλάξουν στην ψυχή σου, έτσι ώστε να επιτελέσει το βασικό σκοπό της, την ψυχ-αγωγία.
Χρειαζόμαστε την αρχιτεκτονική παύση. Χρειαζόμαστε, γενικά, μια παύση.
Το μυαλό μας την απαιτεί. Κι αν δεν την προσφέρουμε κατά τη διάρκεια της μέρας, ο εγκέφαλος γνωρίζει πώς θα λειτουργήσει για να ξεκουραστεί. Τη δημιουργεί την παύση, με όνειρα. Ή με εφιάλτες. Και δεν την απαιτεί μόνο το μυαλό μας, δηλαδή, κυρίως η ψυχή του ανθρώπου τη χρειάζεται. Αλλά, ας μιλήσουμε πρώτα για το νου, γιατί γι' αυτόν έχουμε και κάποια δεδομένα, για την ψυχή, ευτυχώς, όχι, είναι απρόβλεπτη.
Ο κόσμος τρέχει. Οι άνθρωποι τρέχουν, οι μηχανές τρέχουν, οι εξελίξεις τρέχουν, τα αυτοκίνητα τρέχουν. Όλα τρέχουν πιο γρήγορα και από τη Γη γύρω από τον εαυτό της. Κι ένας κόσμος που τρέχει, μένει αμνήμων. Γιατί οι αναμνήσεις δημιουργούνται στις παύσεις, εκεί που ενσυνείδητα ζεις το παρόν. Γιατί είσαι παρών.
Και κάπου εκεί στα τέλη Μαρτίου 2020 ήρθε η Παύση. Το όνομά της: Κορονοϊός. Μια πανδημία ανεξέλεγκτη, που ανάγκασε τον κόσμο να σταματήσει και να αφουγκραστεί τι συμβαίνει. Έτσι γίνεται, συνήθως. Ο φόβος του θανάτου σε "παγώνει" και σε κάνει να δεις καθαρά και μέσα σου και έξω σου. Μια παύση φόβου, λοιπόν.
Αν τη δεις σαν παύση φόβου και στη συνέχεια, θα σε γεμίσει αγωνία, άγχος και ανασφάλεια για το τι θα ακολουθήσει. Θα πενθήσεις τις παύσεις ζωής και ενέργειας που έχασες, φοβούμενος πως δε θα έχεις άλλες τέτοιες ευκαιρίες. Τι θα γίνει στη συνέχεια; Θα έχω το δικαίωμα να βγαίνω έξω, να αγκαλιάζω και να φιλάω τους φίλους και αγαπημένους μου; Θα έχω το δικαίωμα να φτερνίζομαι και να βήχω, χωρίς να φοράω μάσκα και να με αντιμετωπίζουν με φόβο και επιφύλαξη; Θα έχω το δικαίωμα να κολυμπώ, να τρέχω, να μιλάω και να γελάω; Φοβάμαι πως δε θα μπορώ. Καλύτερα ας ακούσω τους ειδικούς. Ας κάτσω σπίτι για πάντα, να προστατευτώ. Φοβάμαι πολύ. Και θυμώνω.
Αν τη δεις σαν παύση, απλά σαν μια παύση, ξεκουράσου. Το έχεις ανάγκη. Χρειαζόταν να μείνεις λιγάκι με τον εαυτό σου, με το σύντροφό σου, με τα παιδιά σου. Όλα αυτά τα προβλήματα που έβαζες κάτω από το χαλάκι σε περιμένουν να τα αντιμετωπίσεις με υπομονή και φροντίδα. Όλα αυτά τα εμπόδια που συναντάς τώρα, ήταν πάντα εκεί και σε περίμεναν να τα δεις και να σκεφτείς καινοτόμα, για να εξελιχθείς. Είναι απλά μια παύση, που δε θα διαρκέσει για πάντα και δεν έχει το χρώμα του θανάτου. Είναι απλά μια παύση, για να αφουγκραστείς τις ανάγκες σου. Να τσεκάρεις: "Αυτή η ζωή που ζω είναι αυτή που θέλω ή χρειάζεται να αλλάξουν κάποια πράγματα;". "Α, η οικογένειά μου! Καλοί άνθρωποι, τελικά". "Τα παιδιά μου. Ναι, αυτά είναι τα παιδιά μου. Ας γίνουμε ομάδα ξανά". Κι όταν ο κόσμος αρχίσει πάλι να τρέχει, δε θα είσαι ο ίδιος. Θα είσαι μια καλύτερη έκδοση του εαυτού σου, γιατί επέτρεψες στην παύση να σε μεταμορφώσει.
Η πανδημία που έκανε τον κόσμο να σταματήσει να τρέχει, ήδη μεταμορφώνει τη φύση. Η Παύση την άφησε να ανασάνει και να βρει ξανά κάποιους ρυθμούς της. Αναγεννήθηκε όσο της επιτρέπεται από τον άνθρωπο. Είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα αυτό.
Επίτρεψε στην Παύση να σε αναγεννήσει. Σταμάτησε, αφουγκράσου και δημιούργησε αναμνήσεις, πριν αρχίσει ξανά να τρέχεις. Μη συνεχίσεις να ζεις σε έναν αμνήμονα χρόνο.
Ο ρόλος ενός φουαγιέ στο θέατρο ή στο μουσείο;
Είναι μια παύση. Μια αρχιτεκτονική παύση που σε "ξεπλένει" από το προηγούμενο για να σε "προετοιμάσει" για το επόμενο.
Πηγαίνοντας με ταχύτατους ρυθμούς σε μια δουλειά, επιλέγεις να περάσεις μέσα από το πάρκο. Να ξεκουραστεί το μάτι σου βλέποντας φυτά και δέντρα, παιδιά στις κούνιες και ανθρώπους να ερωτεύονται στα παγκάκια. Είναι μια παύση, παρόλο που συνεχίζεις να περπατάς με γρήγορους ρυθμούς, γιατί σου δίνει την ευκαιρία να τρέξει η φαντασία σου και σ' άλλα μονοπάτια.
Τελειώνοντας μια θεατρική παράσταση, περνάς από το φουαγιέ. Μπορεί να έχεις χρόνο να μιλήσεις λιγάκι και με άλλους για το πώς σου φάνηκε η παράσταση, τι συναισθήματα σου άφησε και να αφήσεις τις εντυπώσεις σου να σταλάξουν στην ψυχή σου, έτσι ώστε να επιτελέσει το βασικό σκοπό της, την ψυχ-αγωγία.
Χρειαζόμαστε την αρχιτεκτονική παύση. Χρειαζόμαστε, γενικά, μια παύση.
Το μυαλό μας την απαιτεί. Κι αν δεν την προσφέρουμε κατά τη διάρκεια της μέρας, ο εγκέφαλος γνωρίζει πώς θα λειτουργήσει για να ξεκουραστεί. Τη δημιουργεί την παύση, με όνειρα. Ή με εφιάλτες. Και δεν την απαιτεί μόνο το μυαλό μας, δηλαδή, κυρίως η ψυχή του ανθρώπου τη χρειάζεται. Αλλά, ας μιλήσουμε πρώτα για το νου, γιατί γι' αυτόν έχουμε και κάποια δεδομένα, για την ψυχή, ευτυχώς, όχι, είναι απρόβλεπτη.
Ο κόσμος τρέχει. Οι άνθρωποι τρέχουν, οι μηχανές τρέχουν, οι εξελίξεις τρέχουν, τα αυτοκίνητα τρέχουν. Όλα τρέχουν πιο γρήγορα και από τη Γη γύρω από τον εαυτό της. Κι ένας κόσμος που τρέχει, μένει αμνήμων. Γιατί οι αναμνήσεις δημιουργούνται στις παύσεις, εκεί που ενσυνείδητα ζεις το παρόν. Γιατί είσαι παρών.
Και κάπου εκεί στα τέλη Μαρτίου 2020 ήρθε η Παύση. Το όνομά της: Κορονοϊός. Μια πανδημία ανεξέλεγκτη, που ανάγκασε τον κόσμο να σταματήσει και να αφουγκραστεί τι συμβαίνει. Έτσι γίνεται, συνήθως. Ο φόβος του θανάτου σε "παγώνει" και σε κάνει να δεις καθαρά και μέσα σου και έξω σου. Μια παύση φόβου, λοιπόν.
Αν τη δεις σαν παύση φόβου και στη συνέχεια, θα σε γεμίσει αγωνία, άγχος και ανασφάλεια για το τι θα ακολουθήσει. Θα πενθήσεις τις παύσεις ζωής και ενέργειας που έχασες, φοβούμενος πως δε θα έχεις άλλες τέτοιες ευκαιρίες. Τι θα γίνει στη συνέχεια; Θα έχω το δικαίωμα να βγαίνω έξω, να αγκαλιάζω και να φιλάω τους φίλους και αγαπημένους μου; Θα έχω το δικαίωμα να φτερνίζομαι και να βήχω, χωρίς να φοράω μάσκα και να με αντιμετωπίζουν με φόβο και επιφύλαξη; Θα έχω το δικαίωμα να κολυμπώ, να τρέχω, να μιλάω και να γελάω; Φοβάμαι πως δε θα μπορώ. Καλύτερα ας ακούσω τους ειδικούς. Ας κάτσω σπίτι για πάντα, να προστατευτώ. Φοβάμαι πολύ. Και θυμώνω.
Αν τη δεις σαν παύση, απλά σαν μια παύση, ξεκουράσου. Το έχεις ανάγκη. Χρειαζόταν να μείνεις λιγάκι με τον εαυτό σου, με το σύντροφό σου, με τα παιδιά σου. Όλα αυτά τα προβλήματα που έβαζες κάτω από το χαλάκι σε περιμένουν να τα αντιμετωπίσεις με υπομονή και φροντίδα. Όλα αυτά τα εμπόδια που συναντάς τώρα, ήταν πάντα εκεί και σε περίμεναν να τα δεις και να σκεφτείς καινοτόμα, για να εξελιχθείς. Είναι απλά μια παύση, που δε θα διαρκέσει για πάντα και δεν έχει το χρώμα του θανάτου. Είναι απλά μια παύση, για να αφουγκραστείς τις ανάγκες σου. Να τσεκάρεις: "Αυτή η ζωή που ζω είναι αυτή που θέλω ή χρειάζεται να αλλάξουν κάποια πράγματα;". "Α, η οικογένειά μου! Καλοί άνθρωποι, τελικά". "Τα παιδιά μου. Ναι, αυτά είναι τα παιδιά μου. Ας γίνουμε ομάδα ξανά". Κι όταν ο κόσμος αρχίσει πάλι να τρέχει, δε θα είσαι ο ίδιος. Θα είσαι μια καλύτερη έκδοση του εαυτού σου, γιατί επέτρεψες στην παύση να σε μεταμορφώσει.
 |
| Από FB page: Mindful Schools |
Η πανδημία που έκανε τον κόσμο να σταματήσει να τρέχει, ήδη μεταμορφώνει τη φύση. Η Παύση την άφησε να ανασάνει και να βρει ξανά κάποιους ρυθμούς της. Αναγεννήθηκε όσο της επιτρέπεται από τον άνθρωπο. Είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα αυτό.
Επίτρεψε στην Παύση να σε αναγεννήσει. Σταμάτησε, αφουγκράσου και δημιούργησε αναμνήσεις, πριν αρχίσει ξανά να τρέχεις. Μη συνεχίσεις να ζεις σε έναν αμνήμονα χρόνο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου