Δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο: Ιστορίες καθημερινής σχολικής τρέλας

Από την αρχή το ερώτημα είναι λάθος.
Το σωστό ερώτημα είναι "ποιοτική εκπαίδευση ή baby-sitting;". Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, όμως, περιλαμβάνει κυρίως την ευθύνη των γονιών να διεκδικήσουν κάποια στοιχειώδη πράγματα, να απαιτήσουν το αυτονόητο.
Κάντε κλικ εδώ, για να διαβάσετε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με την παραπάνω πρόταση και την επιλογή δημόσιου ή ιδιωτικού σχολείου.

Έχοντας δουλέψει και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα της εκπαίδευσης και έχοντας υπάρξει μαθήτρια και σε δημόσιο σχολείο, αλλά και σε ιδιωτικό (και στις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης!), θα ήθελα να πω τη γνώμη μου μέσα από καθημερινές ιστορίες σχολικής τρέλας (πέρα για πέρα αληθινές). Κάποιες απ' αυτές τις έχω βιώσει ως μαθήτρια και κάποιες ως εκπαιδευτικός, αλλά θα τις διηγηθώ όλες στο πρώτο ενικό, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Μπαίνω στο σχολικό ιδιωτικού νηπιαγωγείου το πρωί. Αυτός ο αποχωρισμός από τη ζεστή αγκαλιά της μητέρας μέσα στο κρύο πρωινό είναι ο χειρότερος τρόπος για να ξεκινήσει μια σχολική μέρα. Για να λειτουργήσουν σωστά τα δρομολόγια ενός ιδιωτικού σχολείου, πρέπει να ξυπνήσω από τις 6.30 (το αργότερο!) για να μπω στο σχολικό στις 7 ή 7 και κάτι. Ευτυχώς, το μαρτύριο αυτό έλαβε τέλος τον επόμενο χρόνο, όταν πήρα μετεγγραφή στο δημόσιο νηπιαγωγείο της γειτονιάς μου, που ήταν τόσο κοντά στο σπίτι μου! Πολιτισμένα πράγματα: ξύπνημα στις 7.30, πρωινό με την οικογένεια, όλοι μαζί (πόσο σημαντικό!) και διαδρομή προς το σχολείο συναντώντας και τους συμμαθητές μου. Μπαίναμε όλοι μαζί το πρωί στο σχολείο και ανταλλάσσαμε καλημέρες! Οι σταθεροί δεσμοί κάπως έτσι φτιάχνονται, όταν αισθάνεσαι μέλος μιας μικρής κοινωνίας.

Το πρόγραμμα του ιδιωτικού νηπιαγωγείου είχε ένα σωρό δραστηριότητες για να εντυπωσιάσει τους γονείς! Προβολή ντοκιμαντέρ και παιδικών ταινιών σε projector (τότε είχαμε τα σλάιτς!), πρόγραμμα αγγλικών baby english (απ' τα πιο ανεκδιήγητα προγράμματα!), καλλιτεχνικές δραστηριότητες με ένα σωρό διαφορετικές ονομασίες κλπ κλπ κλπ. Μα στ' αλήθεια, οι μανούλες εντυπωσιάζονται ακόμα με τέτοια και στέλνουν τα παιδιά τους; Ένα πράγμα αναζητούν πραγματικά τα νήπια: μια νηπιαγωγό-μανούλα που να παίζει μαζί τους, να τα αγαπάει ένα-ένα ξεχωριστά γι' αυτό που πραγματικά είναι, μια νηπιαγωγό με φαντασία και δημιουργικότητα που να διδάσκει με ολιστικό τρόπο τα πάντα, χωρίς να τα διαφημίζει σαν ξεχωριστά προγράμματα με σκοπό να εντυπωσιάσει τους γονείς. Μια νηπιαγωγό που να τα κάνει να αισθάνονται όμορφα, να χαίρονται να πηγαίνουν στο σχολείο και να τα βοηθήσει να μάθουν πώς να μαθαίνουν. Δεν είναι τυχαία η έκφραση που κυκλοφορεί: "Όλα όσα χρειαζόταν να μάθω στη ζωή μου, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο". Εγώ, πάντως, όσα έπρεπε να μάθω στο νηπιαγωγείο τα έμαθα στο δημόσιο νηπιαγωγείο. Εκεί, χωρίς το άγχος να "βγουν σωστά τα προγράμματα κι οι στόχοι", η νηπιαγωγός μας πρόσφερε όλη την αγάπη και τη φροντίδα που χρειαζόμασταν για να παίξουμε και να μάθουμε με χαμόγελο.  

Και ήρθε η ώρα του δημοτικού σχολείου. Ξεκίνησα σε δημόσιο σχολείο, αλλάζοντας, μάλιστα, δύο δημόσια σχολεία, λόγω της δουλειάς της μητέρας μου. Από το πρώτο δημόσιο σχολείο δεν έμεινα σχεδόν καθόλου ευχαριστημένη. Γύρω στα 30-35 παιδιά σε κάθε τάξη (αν και έχω ακούσει και ιδιωτικά σχολεία που "στοιβάζουν" τόσα πολλά παιδιά στην τάξη!) και η δασκάλα ψιλοχύμα. Το "χύμα" είναι καλό, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν να αυτορρυθμίζονται και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, αλλά είναι πολύ κακό όταν δεν υπάρχουν σαφείς διδακτικοί στόχοι και η ύλη βγαίνει τελείως κατά τύχη. Αυτό ήταν κάτι που δεν το συνάντησα στο ιδιωτικό που πήγα. Η δασκάλα ήταν η καλύτερη που έχω συναντήσει και ο δάσκαλος της επόμενης τάξης ήταν, επίσης, απίστευτος! Υπάρχουν, βέβαια, και οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Ο δάσκαλος που είχα στο άλλο δημόσιο που πήγα ήταν εκείνος που μου έβαλε στέρεες βάσεις στη γραμματική, στην ορθογραφία και στην ανάγνωση. Πολύ οργανωμένος, σίγουρος για τις γνώσεις του και με κατανόηση.
Συμπέρασμα: σαν γονείς θα πρέπει να γνωρίζετε πολύ καλά ποιος είναι ο εκπαιδευτικός που θα αναλάβει το παιδί σας στο δημοτικό και να απαιτείτε από αυτόν να έχει σαφείς διδακτικούς στόχους και να προσεγγίζει το παιδί σας με τον τρόπο που το παιδί μπορεί να μάθει και όχι με τον τρόπο που ο δάσκαλος μπορεί να διδάξει. Συναντώ καθημερινά παιδιά που έχουν "μαθησιακές δυσκολίες", που, στην πραγματικότητα, οφείλονται σε "διδακτικές αδυναμίες". Αν ο δάσκαλος δεν είναι συμβατός με το παιδί ή δεν είναι καλός στο επάγγελμά του, ασχοληθείτε και πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας, χωρίς να χρειαστεί να συγκρουστείτε με το σχολείο ή το δάσκαλο, γιατί, σ' αυτή την περίπτωση, το παιδί είναι το μόνο που ζημιώνεται τελικά. Αλλάξτε σχολείο, συζητήστε ήρεμα με τη δασκάλα ή με τη διεύθυνση και ψάξτε άμεσα τρόπους για να βελτιωθεί η κατάσταση. Κι αν σας βάλουν ψύλλους στ' αυτιά για δυσλεξία ή μαθησιακές δυσκολίες, πρώτα απ' όλα ζητήστε τη συμβουλή ενός ειδικού παιδαγωγού για να δείτε αν το παιδί σας έχει όντως θέμα ή το πρόβλημα δημιουργείται από το σχολείο.

Πώς θα αντιδρούσατε αν σας έλεγα ότι έχω υπάρξει μάρτυρας κακοποίησης μαθητών από δασκάλα; Πώς θα σχολιάζατε τέτοια περιστατικά; Φαντάζομαι ότι θα τα χαρακτηρίζατε απαράδεκτα, τριτοκοσμικά, παλιάς εποχής και τρομερά. Κι όμως, οι γονείς των μαθητών ποτέ δεν αντέδρασαν σε τέτοια περιστατικά και έτσι καλύφθηκαν χωρίς να "ανοίξει μύτη" που λένε. Όλα αυτά, μάλιστα, σε ιδιωτικό σχολείο. Η διοίκηση του σχολείου δεν πήρε καμία θέση, οι γονείς δεν αντέδρασαν ιδιαίτερα κι έτσι η δασκάλα συνέχισε να τιμωρεί τα παιδιά που δεν την υπάκουαν με το δικό της απαράδεκτο τρόπο. Να σας πω τώρα, σε δημόσιο σχολείο δε μου έτυχε ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε ως μαθήτρια ούτε ως εκπαιδευτικός. Δεν μπορώ, όμως, να πω με σιγουριά ότι δε συμβαίνει, απλά δεν έχω ακούσει κάτι.

Αυτό, όμως, που έχω ακούσει και έχω υπάρξει μάρτυρας είναι κάτι παρόμοιου αποτελέσματος. Δασκάλα δημοσίου σχολείου στην πόλη που μένω (με μεταπτυχιακό και διδακτορικό παρακαλώ!) δίνει ενημερωτικά σημειώματα στους γονείς στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Το σημείωμα είναι ακριβώς το ίδιο και για τους 25 μαθητές: "Έχει πρόβλημα στη διαίρεση. Σας συμβουλεύω να ασχοληθείτε εγκαίρως με αυτό το πρόβλημα, γιατί αλλιώς θα το ακολουθήσει στην υπόλοιπη ζωή του." Μα σοβαρά; Πρώτον, από πότε είναι "πρόβλημα" που, μάλιστα, θα το ακολουθήσει και στην υπόλοιπη ζωή του; Και αν το "πρόβλημα" το έχουν και οι 25 μαθητές, μήπως δεν είναι δικό τους πρόβλημα, αλλά της δασκάλας που δεν το δίδαξε σωστά και δεν ασχολήθηκε όσο θα έπρεπε; Και το χειρότερο... Αντιλαμβάνεστε τη συνέχεια; Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, οι γονείς θα βάζουν το παιδί τους να κάνει διαιρέσεις. Όλο το καλοκαίρι το παιδί θα το περάσει κάνοντας "καταναγκαστικά" φωτοτυπίες με διαιρέσεις. Για να μην αναφέρω το πιο πιθανό σενάριο, οι γονείς να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα στο παιδί για να "καλύψει τα κενά". Αποτέλεσμα; Το παιδί θα σιχαθεί τις διαιρέσεις και τα μαθηματικά και οι σχέσεις του με τους γονείς του θα έχουν ένταση. Γιατί όλα αυτά; Σαν γονείς έχετε ευθύνη να γνωρίζετε τα πράγματα που θα πρέπει να διδαχθεί το παιδί σας σε κάθε τάξη και, εφόσον το παιδί δεν έχει μαθησιακές δυσκολίες, να απαιτήσετε από το δάσκαλο ή τη δασκάλα να μην αφήσει κενά ο οποιοσδήποτε μαθητής. Απαιτήστε από τον εκπαιδευτικό να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν, είτε πάτε το παιδί σας στο δημόσιο είτε στο ιδιωτικό σχολείο.

Ένα θέμα που μπορεί να επηρεάσει το γονιό για το αν θα στείλει το παιδί του σε ιδιωτικό ή δημόσιο είναι οι σχολικές εγκαταστάσεις. Συμφωνώ ότι κάποια δημόσια σχολεία στεγάζονται σε κακής ποιότητας κτίρια και ότι δεν υπάρχουν πολλές φορές τα στοιχειώδη, όπως θέρμανση ή καλός φωτισμός. Έχω υπάρξει, όμως, μαθήτρια και σε ιδιωτικό σχολείο με κατασκευή ελενίτ, όπως έχω διδάξει και σε ιδιωτικό σχολείο με αίθουσες σε υπόγεια με κακό αερισμό και εγκαταστάσεις πολύ χειρότερες από δημοσίων σχολείων. Επισκεφθείτε τις σχολικές εγκαταστάσεις πριν αποφασίσετε και δώστε έμφαση στην ασφάλεια του παιδιού κατά τη διάρκεια του μαθήματος και κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, στον εξαερισμό, στο σωστό και επαρκή φωτισμό, στη θέρμανση και στην άνεση του χώρου. Τα παιδιά θέλουν χώρο, αέρα και φως για να μάθουν, να παίξουν και να λειτουργήσουν σωστά. Ρωτήστε, λοιπόν, πόσα παιδιά πρόκειται να συνυπάρχουν στους χώρους που θα δείτε.

Μην ξεγελιέστε από τίτλους προγραμμάτων και παροχές-μαϊμού ιδιωτικών σχολείων. Η ζωή αποδεικνύει σε όλους μας καθημερινά ότι άνθρωποι πετυχημένοι, χαρούμενοι και με πραγματικό κύρος (όχι επίπλαστο που προσφέρει η περιουσία που έχουν οι γονείς ή σπουδές στο εξωτερικό) προέρχονται κυρίως από δημόσια σχολεία. Οφείλω, όμως, εδώ να πω ότι είμαι ευγνώμων στους καθηγητές που είχα στο ιδιωτικό σχολείο, διότι μου πρόσφεραν πραγματική παιδεία. Απλά, να τονίσω ότι η ευγνωμοσύνη μου αυτή δεν προκύπτει από ιδιαίτερα προγράμματα που προσφέρει μόνο ένα ιδιωτικό, αλλά από το ποιόν και το ήθος των δασκάλων και καθηγητών που είχα. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.

Τέλος, ένα μικρό σχόλιο για την τριτοβάθμια δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση. Απλά, καμία σχέση. Έχω παρακολουθήσει προγράμματα σπουδών σε δύο διαφορετικά ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Σκέτη απογοήτευση. Παρακολούθησα και πρόγραμμα σπουδών σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Μεγάλης Βρετανίας. Απόλυτος ενθουσιασμός. Είναι, όμως, μια άλλη συζήτηση που θα ήθελα να "ανοίξω" σε άλλο post. Αν κάποιος γονιός ενδιαφέρεται να με ρωτήσει, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου μέσω e-mail.


Γενικά, για οποιοδήποτε σχόλιο ή διευκρίνιση, διαφωνία ή συμβουλή, απαντώ άμεσα αν μου στείλετε e-mail. Καλή μέρα σε όλους τους γονείς! :) 


Άδεια Creative Commons
Το έργο με τίτλο "Δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο: Ιστορίες καθημερινής σχολικής τρέλας" από τη δημιουργό Ελένη Γαρυφαλάκη διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο .
Βασισμένο σε έργο στο kalosagogos.blogspot.gr.

Σχόλια

  1. Θα συμφωνήσω σε πολλά από τα παραπάνω, αλλά από την πείρα μου ως εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό σχολείο, θα επισημάνω με βεβαιώτητα οτι η κατάσταση στα ιδιωτικά αρχίζει να χωλαινει από το γυμνάσιο κι έπειτα...
    Ως προς το υπερφόρτωμα εργασίας, σε αυτό οι κύριοι υπέυθυνοι είναι οι γονείς και όχι το σχολείο που σου δίνει προαιρετικά, αλλά όχι με το αζημίωτο, τη δυνατότητα επιλογής πολλαπλών απασχολήσεων. Αυτό, θα έλεγα είναι και θεμιτό. Άλλωστε πόσα δεν είναι τα παιδιά του δημισίου που, κατά τις απογευματινές ώρες, τρέχουν και δε φτάνουν στην κυριολεξία, σε ιδιωτικά ινστιτούτα; Άρα η κατάσταση είναι μία η άλλη και η ευθύνη πάλι "πέφτει" στους γονείς.

    Σε αυτό που δε θα συμφωνήσω όμως, είναι στην κακοποίηση μαθητών από εκπαιδευτικό και στο οτι η διοίκηση του σχολείου δεν παιρνει θέση, ούτε ο γονέας. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υφίσταται ούτε για γονιό που στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά ούτε για τη διοίκηση του εκάστοτε ιδιωτικού. Καταρχάς, δεν τους συμφέρει να καλύπτουν τέτοια γεγονότα, ΧΑΝΟΥΝ ΠΕΛΑΤΕΣ!! Αυτονόητο νομίζω... Κ έπειτα, συνήθως οι γονείς που στέλνουν τα παιδία τους σε ιδιωτικό σχολείο, ασκούν πολύ μεγαλύτερο έλεγχο στο εκπαιδευτήριο. Ένας λόγος που επιλέγουν τα ιδιωτικά είναι -πέρα από τις καλές εκαταστάσεις-ακριβώς αυτός, το οτι γνωρίζουν πως υπάρχει δαμόκλειος σπάθη, σε τέτοια κυρίως θέματα, πάνω από τους εκπαιδευτικούς!!
    Έκει που πραγματικά λοιπόν πιστεύω πως αρχίζουν τα προβλήματα είναι στο γυμνάσιο και κυρίως λύκειο!!! Χαϊδεύουν αυτιά γονιών και μαθητών κυρίως ως προς τις επιδώσεις, για ευνόητους πάλι λόγους.. Να κρατήσουν τον πελάτη, ενώ από το λύκειο κι έπειτα, οι μαθητές έχουν έναν αέρα και μιά στάση απέναντι στους καθηγητές, τύπου: ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ, ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ. Έχει τύχει σε συνάδελφο, πέρυσι κιόλας, να το ακούσει αυτολεξή!! ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ. Κ επαναλαμβάνω πως η δοιήκηση στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια τους καθηγητές του δεν προστατεύει... Οχί τους πελάτες του!!!
    Και "το κερασάκι στην τούρτα" έρχεται με τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων, όπου συνήθως τα αποτελέσματα αποκλίνουν από αυτά του σχολείου... Μόνο εκέι πέφτουν οι μάσκες.
    (Γα τις απλήρωτες υπερωρίες που υποχρεούνται να κάνουν οι εκπαιδευτικοί για να εντυπωσιάσουν, δεν θα κάνω λόγο...ωστόσο εξαντλούν το προσωπικό=εκπαιδευτικούς του εκπαιδευτηρίου και ίσως να "πεφτει" και η αποδωτικότητά μας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα κι ευχαριστώ για το σχόλιο.

    Δυστυχώς, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, συνέβη πολλές φορές η κακοποίηση παιδιών από δασκάλα σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά η διοίκηση πραγματικά δεν πήρε θέση (καλύπτοντας εμμέσως τη δασκάλα) και οι γονείς θεώρησαν ότι η δασκάλα "ξέρει" και δεν αντέδρασαν όπως έπρεπε. Το λυπηρό είναι ότι η δασκάλα δεν "ξέρει", αλλά το έκανε για να επιβάλλει υπακοή.

    Δε θα συμφωνήσω ότι το πράγμα χειροτερεύει απ' το γυμνάσιο κι έπειτα. Έχω δουλέψει σε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο και έχω φρίξει με πράγματα που έχω δει και ακούσει. Οι γονείς, όμως, ουδέποτε διεκδίκησαν τα αυτονόητα, προφανώς για δικούς τους λόγους. Ίσως και να μην πάνε το παιδί τους στο ιδιωτικό για να έχει άλλου τύπου εκπαίδευση στην τελική, ποιος ξέρει...
    Απλά, στο γυμνάσιο και πολύ περισσότερο στο λύκειο, αρχίζουν και φαίνονται τα αποτελέσματα της ανεπαρκούς εκπαίδευσης στο δημοτικό. Αυτό νομίζω ότι συμβαίνει πραγματικά.

    Δεν αναφέρω περιστατικά μεταξύ εκπαιδευτικών και διοίκησης, αυτά δεν αφορούν τους γονείς. Εκεί είναι υπεύθυνοι οι εκπαιδευτικοί να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

    Τέλος, να τονίσω ότι δεν είμαι υπέρ του δημοσίου ή του ιδιωτικού, απλά το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης που θα λάβει το παιδί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους γονείς και από το τι θα διεκδικήσουν απ' το σχολείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να αναφέρω επίσης πως στους καθηγητές μας επιβάλεται πλαφόν βαθμολογίας!!! Όσο κάτω από τη βάση κι αν είναι το γραπτό του εκάστοτε μαθητή!
    Συντάσσομαι μαζί σας κ συμφωνώ με το γενικότερο νόημα του παραπάνω άρθρου, υπέρ του δημόσιου σχολείου. Και ο βασικότερος λόγος είναι πως υπάρχει πολυ πιο αντικειμενική αξιόλογηση μαθητών. Τωρα, αν ο εκπαιδευτικός έχει μεράκι για τη δουλεία του, θα την έχει και στο δημόσιο και στο ιδιωτικό σχολείο. Πιστεύω μάλιστα πως στο δημόσιο, ενας εκπαιδευτικός με μεράκι, αναδεικνύεται πολύ περισσότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάθε ιδιωτικό σχολείο έχει μάλλον τα δικά του μέτρα και σταθμά τελικά... Πάντως πραγματικά στο δικό μας εκπαιδευτήριο κάτι τέτοιο δεν θα το άφηναν να περάσει ατιμώριτο! έστι λοιπόν κι εγώ, μέσα απο την προσωπική μου εμπειρία, έχω διαμορφώσει την παραπάνω άποψη για τα ιδιωτικά, που μάλλον τελικά δεν θα ισχύει για όλα.
    Όσο για τους γονεις, έχω φτάσει στο συμέρασμα πώς αρκετοί νέοι γονείς ΔΥΣΤΥΧΩΣ βαριούνται να περάσουν πολυ χρόνο μαζί με τα παιδιά τους. Σε εμάς είναι πολλές οι περισπτώσεις που προτιμουν να πληρώσω τα υψηλώτερα δίδακτρα, προκειμένου το παιδί να εξαντλεί όλες τις δυνατές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να παραμένει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σε εμάς, μοιραία εκτός σπιτιού....
    (Μια φίλη διατηρεί σχολή κλασικού μπαλέτου. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα γονέων που αφηνουν τα μικρά κ ΦΕΥΓΟΥΝ ΠΑΡΑΚΑΛΏ -και όταν λεμε μικρά, εννωούμε 5-6 ετών- μισή ώρα εως και τρία τέταρτα πριν την έναρξη του μαθήματος... Κ μάλιστα τη στιγμή που η δασκάλα είναι απασχολημένη με το στήσιμο της αίθουσας! Άρα δεν δύναται -ουτε είναι κ υποχρεωμενη, άσχετα αν θα έχει την ευθύνη σε περίπτωση κακού απροόπτου- να προσέχει τα μικρά.
    Και για να κλείσω, καθαρά από προσωπική εμειρία κ αλλων συναδέλφων δημοσίου, που υπάρχουν στο οικογενιακό μου περιβάλλον, προσωπικά είμαι υπερ του δημοσιου σχολείου, παρόλο που εγώ εργάζομαι σε ιδιωτικό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με λίγα λόγια πάντως, καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει περίπτωση ορθής επιλογής σχολείου από ένα γονέα, είτε δημόσιου είτε ιδιωτικού, αλλά είναι θέμα τύχης σε τι δάσκαλο θα πέσεις. Ισως αν υπάρχει εσωτερική πληροφόρηση κάποιος ναι έχει λίγες περισσότερες πιθανότητες σε κάποιο ιδιωτικό, αν δεχτούμε ότι εκεί αλλάζει ίσως πιο δύσκολα το προσωπικό.
    Κατόπιν εορτής ίσως ένας γονέας, που είναι κοντά στο παιδί του, αναγνωρίσει κάποια προβλήματα, αλλά ποιες είναι οι ρεαλιστικές δυνατότητες του να αλλάξει κάτι; Είναι πιο εφικτές οι αλλαγές σε δημόσιο ή σε ιδιωτικό; Και αν πάρει το παιδί του και πάει αλλού τότε πάλι καταλήγει στο αρχικό πρόβλημα, όπου πάλι στην τύχη θα πάει και στο επόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το νόημα του κειμένου είναι ακριβώς αυτό: να αφυπνίσει τους γονείς για να καταλάβουν ότι αν αρχίσουν να διεκδικούν τα αυτονόητα, τα πράγματα δε θα είναι πια όπως τα περιγράφουμε παραπάνω. Αν, όμως, δεχόμαστε μοιρολατρικά τα πράγματα, δε θα αλλάξει κάτι και θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι τα παιδιά έχουν λάβει καλή εκπαίδευση από καθαρή τύχη. Κάτι που, ασφαλώς, δεν ισχύει. Όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά δικαιούνται καλή εκπαίδευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ας μου συγχωρεθεί ο ενθουσιασμός με τον οποίο συμμετέχω στο θέμα σας.
    Αυτό που θέλω πραγματικά να τονίσω σε όσους γονείς σκέφτονται να στείλουν ή έχουν ήδη τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, είναι όντως ο έλεγχος, αλλά ο ουσιαστικός, προς τον εκπαιδευτικό προσωπικό αλλα και τη διοιήκηση του σχολείου, και προς Θεού, να μην επαναπαύονται με τη συνείδησή τους, επειδή πληρώνουν!! (κάτι που δυστυχώς πολύ συχνά παρατηρείται να συμβαίνει)
    Ανέφερα κάποια αρνητικά ως προς τη συνεργασία εκπαιδευτικών-διοίκησης, όχι σαν ευκαιρία εξέφρασης παραπόνων, αλλά γιατί είναι κάτι που αφορά και το γονέα σχεδόν άμεσα! Εαν υπάρχει εκπαιδευτικό προσωπικό δυσανασχετιμένο, μοιραία, ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ, επηρεάζει και την απόδοση του καθηγητή/δασκάλου στη δουλειά του, ΜΕ ΑΜΕΣΟΤΑΤΟ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συμφωνώ απόλυτα ότι οι εκπαιδευτικοί που έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους με τη διοίκηση μπορεί να βγάζουν την ένταση στο μάθημα. Ισχύει σε πάρα πολλές περιπτώσεις, αλλά δε θα 'πρεπε. Η διδασκαλία είναι λειτούργημα και ο δάσκαλος οφείλει, μπαίνοντας στην τάξη, να αφήνει όλα αυτά που τον απασχολούν πίσω του για το καλό των παιδιών. Αν ένας εκπαιδευτικός νιώσει ότι η συνεργασία που έχει με τη διοίκηση δεν τον καλύπτει ή τον προσβάλλει, θα πρέπει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του σύμφωνα με τους νόμους και τις ισχύουσες διατάξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κάποιοι το καταφέρνουν, ακόμη και κάτω απο τέτοιες συνθήκες, να διατηρούν την αποδοτικότητά τους ακμαία. Κάποποι άλλοι όμως όχι και δεν τους κατηγορώ.. Γιατί πέρα απο τις παιδικές ψυχούλες, που ουδεμία σχέση έχουν με όλα αυτά, υπάρχει και ένας επιχειρηματίας από πίσω που στηρίζεται στις πλατες σου κ νοιώθεις πως εργάζεσαι μόνο για το δικό του όφελος (συνάδελφος νιόπαντρος με μωρό παιδί και στο ενοίκιο από αλλό ιδιωτικό, πληρώνεται κάθε εξάμηνο, ένατι στο ένατι παρακαλώ!! Εκεί που τίθεται θέμα αξιοπρεπούς διαβίωσης, μέχρι και επιβίωσης; Σε αυτούς τους ανθρώπους για ποιό λειτούργιμα να μιλήσεις;) Όσοι διεκδηκούν εκεί τα νόμημα δικαιώματά τους, απειλούνται και με απόλυση παρακαλώ! Και με το επιχείρημα πως υπάρχουν άλλοι τόσοι εκπαιδευτικοί εκεί έξω, που θα παρακαλούσαν γι αυτή τη θέση... Ναι Ναι!! υπάρχουν και αυτά. Και οι γονείς;; Αμέτοχοι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. megalosa se idiotika sholeia ton athinon poli eponyma kai me kales epidoseis stis panellinies. emeina apolita efharistimeni kai safos kai to diko mou paidi tha foitisei se idiotiko sholeio pou na tou parehei to ekpaideftiko programa tou ipourgeiou ektos apo ta prostheta programata meletis kai allon drastiriotiton pou proagoun tin aisthitiki paideia tou paidiou mou. epipleon sto kalo idiotiko to paidi tha mathei dio xenes gloses, tha kanei athlitismo se pisina kai kleista gimnastiria, tha pairnei to gevma tou sti trapezaria tou sholeiou kai tha kanei ki enishitiki didaskalia. fisika tha argei na girisei sto spiti tou to paidi alla tha ehei elefthero hrono na meletisei tin ili pou tha ehei idi afomoiosei apo ikanous ekpaideftikoius sto proino mathima me apotelesma na ehei kai eleftheero prosopiko hrono. fisika to kostos einai ipsilo alla os goneas kanei o kathenas tis epiloges tou,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζεις στο παραμυθενιο κοσμο σου,γραφοντας γκρικλις

      Διαγραφή
    2. Εσυ σιγουρα εισαι ιδιοκτητρια καποιου ιδιωτικου σχολειου η εισαι εντελως αλλου

      Διαγραφή
  11. Διάβασα με προσοχή τα σχόλια σας, δυστυχώς η δημόσια εκπαίδευση κουβαλάει ένα μεγάλο βαρίδι, την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία των εργαζομένων της κάποιοι από αυτούς έχουν την απαίτηση να ονομάζονται και λειτουργοί. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εκπαιδευτικών που είναι από αδιάφοροι και αγενείς που είναι το ένα άκρο και άριστοι που είναι το άλλο άκρο. Λόγο όμως της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού που ενδιαφέρεται μόνο για τα προνόμια της συντεχνίας και τίποτα άλλο έχουμε ένα σύστημα που δεν αξιολογείται και που λειτουργεί χωρίς κανόνες. Από την άλλη πλευρά τα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν με στόχο το κέρδος με κακούς εκπαιδευτικούς θα βγάλουν κακό όνομα και κάποια στιγμή θα κλείσουν. Τελικά όμως το που θα πέσει το παιδί μας είναι ένα λαχείο αν σου κάτσει έχει καλώς αν δεν σου κάτσει ο γονιός πάλι θα πρέπει να βρει λύση. Το θέμα είναι να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και από την πρώτη ημέρα να μαθαίνεις στο παιδί σου να διεκδικεί τα δικαιώματα του γιατί η παιδεία και η απρόσκοπτη πρόσβαση στην γνώση είναι δικαίωμα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δυσορθογραφία: Συμφωνικά συμπλέγματα

Κάνοντας δουλειές του σπιτιού με παιδιά

BookBox: Advent Calendar Χριστουγεννιάτικων Βιβλίων